Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Duo Reges: constructio interrete. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes.
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;
Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;
Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Urgent tamen et nihil remittunt. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Et nemo nimium beatus est; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Si id dicis, vicimus.

Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate
transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Bork: Illa tamen simplicia, vestra versuta.
Facete M.: Praeteritis, inquit, gaudeo.
Sint ista Graecorum;: Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.